पुन्हा....

पुन्हा तुझ्या आठवणी क्षितिजावर सांडलेल्या
पुन्हा माझ्या व्यथा मी स्वतःशीच मांडलेल्या

पुन्हा ते आभाळ काळ्या ढगांनी काळवंडलेले
पुन्हा कोरड्या पावसाने डोळे माझे पाणावलेले

पुन्हा त्या घराच्या साऱ्या भिंती हरवलेल्या
पुन्हा साऱ्या भावना रात्री चुलीत जळलेल्या

पुन्हा माझ्या स्वप्नांचे गाव त्या स्वप्नातच भंगलेले
अन आठवांच्या राखेने घर कुणी औरानेच बांधलेले

जेव्हा.........

जेव्हा घट्ट बांधलेली गाठ, हळूहळू सुटू लागते
जेव्हा हवी असणारी रात, अचानक ढळू लागते
जेव्हा शरीराला सोडून , सावलीही पळू लागते

जेव्हा जुन्या आठवणींचे, आकाश मनी दाटू लागते
जेव्हा एकट्यात शांतता, अजून शांत वाटू लागते
जेव्हा खोटं हसणंही, आपोआप जमू लागते

जेव्हा वाटच पावलांना, एकटं मागे सोडू लागते
जेहा कुणी समोर असताना, चुकाल्यागत वाटू लागते
जेव्हा कुणी आपलंच, अनोळखी होऊ पाहते

तेव्हा मनातलं मनातच, एकदम तुटू लागते
तेव्हा जीवन जगणे, केवळ एक भ्रांत वाटू लागते
तेव्हा जीवन जगणे, केवळ एक भ्रांत वाटू लागते .................