कधीतरी...

होईल एक नवी सुरवात,होईल पुन्हा नवी बरसात
सरून जाईल हिही रात, रात्रही टाकेल कधीतरी कात

पसरेल आकाश नव्या स्वप्नांचे
स्वप्नातही असेल स्वप्न अपुल्यांचे
नसेल कधी वादळ अप्रिय प्रश्नांचे
शब्दांविना अर्थ कळतील उत्तरांचे

होईल मोकळी पुन्हा वाट, होईल पुन्हा नवी पहाट
सरून जाईल हिही रात, रात्रही टाकेल कधीतरी कात

सुटतील पेच सारे आयुष्यांचे
लागेल प्रत्येक वळण सुखांचे
ग्रहण राहील कुठे सुक्या आसवांचे?
रात्रीस प्रश्न राहतील फक्त काजव्यांचे

असेल आयुष्याला नवी साथ, साथीची असेल औरच बात
सरून जाईल हिही रात, रात्रही टाकेल कधीतरी कात

न जाणो का....?

न जाणो का आजकाल मन मनात हसतं
गर्दीत असूनही कधी गर्दीत ते नसतं
तुझ्याशिवाय आजकाल कुठं काय सुचतं
तू समोर नसल्यावर मन मनातच नसतं

न जाणो का आजकाल मन बेधुंद असतं
तुझ्या आठवणीत मनामध्येच बंद असतं
चांदण्यांना विचार गप्पांमध्ये तुझंच नाव असतं
तुझ्याविना चांदणं हे चांदणंही कुठं असतं?

न जाणो का आजकाल स्वप्न एकच दिसतं
स्वप्नात तुझ्याशिवाय दुसरं कुणीच नसतं
समोर कुणी नसलं तरी मनात तेच असतं
का न कळो तुला कि प्रेमात होत असंच असतं

चलते चलते....

चलते चलते राहे राहोंमे खुदही थमने लगी
चलते चलते राहे अब मंजिले लगने लगी....

उनकी हसी ज़िन्दगीकी तमन्ना बनने लगी
उनकी मिठास हर सुबहोंमे अनकहे घुलने लगी
उनकी साथ अब हमेभी अच्छी लगने लगी
चलते चलते ये राहे अब मंजिले लगने लगी....

उनकी खुशबू अब हमारी सान्सोंमे बसने लगी
हवायेंभी उन्हें अब छूने को तरसने लगी
फासले भी उनके आने की दस्तक देने लगी
चलते चलते ये राहे अब मंजिले लगने लगी....

हमारी बाते सिर्फ उनकिही बाते करने लगी
निगाहोंमेभी अब उनकीही तस्वीर बसने लगी
ज़िन्दगी बहोत दिनोबाद प्यारिसी लगने लगी
चलते चलते ये राहे अब मंजिले लगने लगी....

तुमसेही...

कुछ दूर तुम भी साथ आओं,
चलते चलते हमारे दिलमे बस जाओ
हर सुबह सिर्फ तुमसेही हो,
सुबहकी पहली किरण से पहलेकी राहत बन जाओ

कुछ दूर तुम भी साथ आओं,
इन अजनबी फासलोंको अब तो भूल जाओ
हर शुरुवात सिर्फ तुमसेही हो,
हमे ज़िन्दगीसे मिलानेवाली प्यारिसी चाहत बन जाओ

कुछ दूर तुम भी साथ आओं,
उदास लम्होंमे हमारी मुस्कान बन जाओ
हर ख़ुशी सिर्फ तुमसेही हो,
हम खुदासे तुम्हेही मांगे ऐसी ख़ुशीकी आहट बन जाओ

कुछ दूर तुम भी साथ आओं,
तनहा राहोंमे हमारी हमसफ़र बन जाओ
हर सफ़र सिर्फ तुमसेही हो,
कभी न भूल पानेवाली जिंदगीकी आदत बन जाओ

कुछ दूर तुम भी साथ आओं,
आंखोंमे न खुलनेवाले ख्वाबसे बस जाओ
हर ख्वाब सिर्फ तुमसेही हो,
पूरी ज़िन्दगी एक ख्वाब लगे ऐसी प्यारिसी रात बन जाओ.......

शेवटांचा पाऊस....

चिंब भिजलेल्या पावसात, आठवतंय तुझं माझं सोबत असणं
माझं तुला थांबवणं आणि मनात नसतानाही तुझं नकार देत राहणं

मग वाफाळत्या चहात ती glucoseची biscuits खात राहणं
तुझं एक घास खाणं आणि पुढचा घास नकळत मला भरवत राहणं

मग तुझ्या भिजलेल्या डोळ्यांनी माझ्या डोळ्यात अजून भिजून जाणं
त्यात चहाच्या टपरीवरचा मिणमिणता बल्ब लाजून विजून जाणं

मग वेळ होईल म्हणून तुझं लपून लपून घड्याळाकडे पाहत राहणं
मधूनच ठीक असलेली ओढणी पुन्हा ओढून उगाच सरळ करत राहणं

ओल्या चिंब रस्त्यात चालताना तू तुझा हात माझ्या हातात देत राहणं
अन कधी हलकेच माझ्या मिठीत स्वतःला विसरून लपत राहणं

त्या पावसानंतर पुन्हा कधी माझ्या घरी कोणताच पाऊस आला नाही
तुझी उणीव विसरवू शकेल असा त्यानंतर चहाही कधी मी पिला नाही

ती वाट पाहत थांबली होती......

दूर जाऊन एकट्यात ती वाट पाहत थांबली होती
न जाणो कशी पण आज ती भेट थोडी लांबली होती
सर्व होते आज बरोबर अजून गर्दी कुठे पांगली होती
दूर जाऊन एकट्यात ती वाट पाहत थांबली होती

काल वेळ थोडी आधीची मी बदलून सांगितली होती
"वेळेवर येशील ना", ती काल ओरडून बोलली होती
"येईन वेळेवर", काल अशी वेळ मी मारली होती
दूर जाऊन एकट्यात ती वाट पाहत थांबली होती

कामं उरलेली कालची आज करायला सांगितली होती
पोटात दुखतंय म्हणून अर्धी सुट्टी मी मागितली होती
मग आमची madam आज माझ्यावरच डाफरली होती
दूर जाऊन एकट्यात ती वाट पाहत थांबली होती

मनाने cubicle मधून कधीच उडी बाहेर मारली होती
मनापुढे कामाची खरंच कुठे कधी काही चालली होती?
आणि पुन्हा माझी नजर त्याच झाडाखाली थांबली होती
अजूनही ती एकट्यात माझीच वाट पाहत थांबली होती

कालच्या आठवणी

ह्या कालच्या आठवणी आज कुठून वाहुनी आल्या
मनाच्या पत्यावर अजूनही तुझा हक्क सांगुनी गेल्या

न जाणो कुठूनी उरला, आभास तुझ्या असण्याचा
अंदाज न कधी आला, तू नसूनही इथेच असण्याचा

निवडले मी माझे आकाश, तुझ्या गावी न दिसणारे
न जपले स्वप्न मी कधी, तुझ्या मिठीत संपणारे

मार्ग आपण निवडले होते, कुठे कधीच न मिळणारे
न होती हि जाणीव, न मिळताही होते ते दिसणारे

दूर असूनही तू,जवळ राहशील असं वाटलं नव्हतं
सोडून जाशील मला, कधी स्वप्नातही वाटलं नव्हतं

आजकाल........

आजकाल लक्ष माझं कुठेच लागत नाही,
आजकाल मनसुद्धा मनासारखं वागत नाही,

कधी तुझ्या मागे-मागे उडत जातं
कधी तुझ्या डोळ्यांमध्ये बुडून राहतं
कधी तुझ्याकडे पाहून लाजत हसतं
कधी नसताना तुझी वाट पाहत राहतं

तुझ्याकडे पाहायला त्याला कारणही लागत नाही,
आजकाल मनसुद्धा मनासारखं वागत नाही,

तू समोर असताना काहीच सुचत नाही
दूर असताना दुसरं कुणीच रुचत नाही
गप्पांमध्ये तुझ्याविना कुणीच असत नाही
तुझ्यासोबत रात्र काळी कधीच भासत नाही

तुझ्याशिवाय स्वप्नांमध्ये स्वप्नच असत नाही,
आजकाल मनसुद्धा मनासारखं वागत नाही,

अशी तू येशील जीवनात असं कधीच वाटलं नाही
मन पहिले कधी इतकंही हतबल वाटलं नाही
रात्रोरात्र कुणाच्या आठवणीत कधीच जागलं नाही
कुणाचं नसणं आयुष्यात पहिले कधीच खुपलं नाही

तुझ्याशिवाय जगणं मी जगणंच मानत नाही,
आजकाल मनसुद्धा मनासारखं वागत नाही,

ती कायमची गेली...

का न जाणो नजरा फिरवून आज ती गेली
कालच्या क्षणांना एक प्रश्न देऊन आज ती गेली
न बघता मागे फक्त पुढे चालत आज ती गेली
का न जाणो पण आज ती कायमची दूर गेली

हाकेच्या अंतरावर हाकेपासून दूर ती गेली
डोळ्याच्या क्षितिजांवर पाऊस देऊन ती गेली
क्षण सोबतीचे स्वप्नात हलकेच ठेवून ती गेली
जाता जाता एक जखम हृदयावर देऊन ती गेली

श्वासांत असणारी कायमची सवय होऊन ती गेली
हृदयात असणारी सारी स्पंदनं थांबवून ती गेली
जुन्या प्रश्नांना नवीन उत्तर शोधण्यास ती गेली
जुन्या उत्तरांना एक नवीन शांतता देऊन ती गेली

जन्माची अंतरं क्षणात ओलांडून आज ती गेली
अंतरात किती जन्म न जाणो सोडूनी आज ती गेली
शेवटचा शब्द दाबून ओठातच आज ती गेली
का न जाणो पण आज ती कायमचीच गेली .......

जखम

ते हरवलेले चेहरे आज पुन्हा एकदा समोर आले
अन सुकलेले जखम सारे पुन्हा एकदा चिघळू लागले

ते क्षण आमचे एकांतांचे
प्रेम घटका दोन घटकांचे
आकाश आमच्या दोघांचे

अगदी सर्वच पुन्हा एकदा मन माझे जळवू लागले
अन सुकलेले जखम सारे पुन्हा एकदा चिघळू लागले

आभास एकच असण्याचे
सर्वत्र फक्त तूच दिसण्याचे
डोळ्यात तुझ्या हरवण्याचे

दिवस तेही डोळ्यामध्ये कळत नकळत दाटू लागले
अन सुकलेले जखम सारे पुन्हा एकदा चिघळू लागले

आकाश आता ते शांततेचे
प्रश्न तुझ्या अनोळखी नजरेचे
अस्वस्थ श्वास त्या क्षणाचे

न काही बोलताच आपआपले मार्ग पुढे धाऊ लागले
अन सुकलेले जखम सारे पुन्हा एकदा चिघळू लागले

न जाणो...

लिलाव मांडला मी आज माझ्याच आसवांचा
न जाणो कोठुनी आला ऋतू ग्रीष्मात पावसांचा

ते कधीच न समजले हा खेळ नकळत गुंताण्याचा
मनातले मुके अश्रूही,कुण्या शब्दांविना जाणण्याचा

कुठे होता कधी तुटवडा, तुला माझ्याच सावल्यांचा?
पण सावल्यांनाही कुठे होता सहवास तुझ्या पावलांचा?

कळो कधी तुलाही, आरंभ झाला आहे आज शेवटांचा
न जाणो कोठुनी आला ऋतू ग्रीष्मात पावसांचा......

उणीव

विचारलेल्या प्रश्नाला तुझा अजूनही जवाब नाही
का तुला न हे कळो कि मी इतकाही खराब नाही?

मावळत्या सूर्याला का रोज धरेचा विचार नाही?
आज शापित चांदण्यांचा या धरेलाही स्वीकार नाही

आज तुझ्या पावसांचा माझ्या या रानी निभाव नाही
ओघळलेले अश्रू जपण्याचा अन माझा स्वभाव नाही

आज माझ्या असण्याची तुला क्षणभर जाणीव नाही
आज मलाही सावल्यांची एका कणभर उणीव नाही

कैद

कैद है हम अपनेही दिलके किसी कमरेमे
खामोश है धड़कने अंजान एहसास हर सांसोंमे

खो गए है हम कही इन घने बदलोंके मेलोंमे
ढूंढ रहे थे चाँदको अमावसकी काली काली रातोंमे

तिन्कोकी तरह बिखरे है इन कई हज़ार तिन्कोंमे
रोशानीकी खोजमें चले है लेकर अँधेरे नज़रोंमे

काश....

काश ये सूरज की किरणे मेरे मनके अन्धेरोंको चीर पाती
काश इस सागरकी लहरे मेरी दिल की गहराइयोमें समां जाती

काश कोई ख्वाब सुनहरे रातमे मेरी पागल आँखें देख पाती
काश उन सपनोंमें मेरी ज़िन्दगी कुछ अनकहे अरमान जी आती

काश एक तमन्ना होठोंपे अनसुनी ग़ज़ल बनके गुनगुनाती
काश उसकी गूँज इन फासलोंमे हमें और तुमेभी सुनाई देती

अब............

खो गए है हम कही इसी भीडमे
घुल गए है कही बहती हुई झीलमे

न होश रहा हमें अब हसने रोनेका
न अफसोस रहा कोई सपना खोनेका

न चाह रही हमे अब सुबहके उजालोंकी
न परवाह बची इन काली काली रातोंकी

खो गयी है कही अब धड़कनेभी इस दिलकी
साँसे भी रुकी है राह देखे जाने किस पलकी ?

फ़ना.........

हम यूँ डूब जाये तुम्हारी काली काली आँखों मैं
की हमे ख्याल ही न रहे फिर नींद से जागनेका
हम भूल जाय खुद को तुम्हारी बाहोंकी पनाहोंमें
की हमें होश ही न रहे फिर होश में आनेका
हमारे बिना ना कभी हो चैन राहोंको चलनेमें
ज़िन्दगी को ना हो जूनून कोई मंजिल पानेका
इस क़दर फ़ना हो जाये हम तुम्हारी मोहोब्बतमे
की जाते जाते तुम्हे भी एहसास हो हमारे ना होनेका

फासले....

लहरों पे छोड़ आये थे कल हम तुम्हारी यादोंको
सोचा था भूल जायेंगे अब हम अपनेही सायोंको
मंजिलों को छोड़ के चले जा रहे थे हम राहोंको
सोचा था देंगे हम उजाले अब किसीकी सुबहोंको
अपनी आंखोंमें हमने क़ैद किया था अन्धेरोंको
न जाने किसकी याद फिर आयी इन आसुओंको
काश तुम भी देख पाते हमारे साथ मंजिलोंको
काश तुम भी कम कर पाते बढ़ते फासलोंको

आज कल

धुंडते रहते है आज कल, हम अपनीही मुस्कान को
गीली रेत पर लेते लेते, देखते है पंछीयोंकी उड़न को

बाँहों मैं थामे हुए थे हम खामोशियोंके सायों को
राहोंमें अपनी भूल गए थे हम अपनीही राहोंको

कुछ लम्हे अभी बाकि थे, इन बाकि लम्होंमें बितानेको
कुछ ख्वाब फिर भी संभाले थे तुम्हारी पलकोंमें आनेको

पुन्हा....

पुन्हा तुझ्या आठवणी क्षितिजावर सांडलेल्या
पुन्हा माझ्या व्यथा मी स्वतःशीच मांडलेल्या

पुन्हा ते आभाळ काळ्या ढगांनी काळवंडलेले
पुन्हा कोरड्या पावसाने डोळे माझे पाणावलेले

पुन्हा त्या घराच्या साऱ्या भिंती हरवलेल्या
पुन्हा साऱ्या भावना रात्री चुलीत जळलेल्या

पुन्हा माझ्या स्वप्नांचे गाव त्या स्वप्नातच भंगलेले
अन आठवांच्या राखेने घर कुणी औरानेच बांधलेले

जेव्हा.........

जेव्हा घट्ट बांधलेली गाठ, हळूहळू सुटू लागते
जेव्हा हवी असणारी रात, अचानक ढळू लागते
जेव्हा शरीराला सोडून , सावलीही पळू लागते

जेव्हा जुन्या आठवणींचे, आकाश मनी दाटू लागते
जेव्हा एकट्यात शांतता, अजून शांत वाटू लागते
जेव्हा खोटं हसणंही, आपोआप जमू लागते

जेव्हा वाटच पावलांना, एकटं मागे सोडू लागते
जेहा कुणी समोर असताना, चुकाल्यागत वाटू लागते
जेव्हा कुणी आपलंच, अनोळखी होऊ पाहते

तेव्हा मनातलं मनातच, एकदम तुटू लागते
तेव्हा जीवन जगणे, केवळ एक भ्रांत वाटू लागते
तेव्हा जीवन जगणे, केवळ एक भ्रांत वाटू लागते .................